این جنگلها در امتداد رشته کوه زاگرس قرار دارند، کوههای زاگرس از شمال غرب تا جنوب غربی ایران کشیده شده است. این کوهها ابرهای باران زا را از دریای مدیترانه جذب می کنند و شرایط وجود جنگل را پدید می آورند. این جنگلها از پیرانشهر آذربایجان غربی شروع و تا استان فارس ادامه می یابد. بیش از1000 در 50 الی 100کیلومتر است اما بصورت منقطع می باشد. فقط در قسمت کوه بختیاری پیوسته است. مساحت آن درگذشته بالای 10 ملیون هکتار بوده اما بعلت بهره برداری کردن از این جنگلها در حال حاضر نصف شده است. بین 400 تا600 میلیمتر بارش دارد بیشتربارندگی در بهار و پاییزاست. ماکزیمم بارش را ارتفاعات زردکوه و تونل کوهرنگ دارد(1000میلیمتر). حرارت 12تا 18 درجه و ارتفاعات زمستانها برف می بارد. شمال زاگرس یخبندان هم دارد. اقلیم آن مدیترانه ای با زمستانها ی سرد و تابستانهای خشک است و این خشکی ممکن است تا 4ماه هم ادامه داشته باشد. خاک آن در اثر فرسایش از بین رفته خیلی جاها سنگ مادر دیده میشود. تیپ خاک راندزین، قهوه ای جنگلی، و لیتوسل با سنگ مادر آهکی کرتاسه است. گونه های آن بادام، آلبالو، انجیر، گردو، انار، توت، زیتون، و مهمتر از همه انواع بلوط... جنوب و جنوب شرقی زاگرس از انواع بلوط فقط بلوط ایرانی دارد اما کردستان تعداد و تنوع بلوط بیشتری دارد. بطور کلی از پایین به بالا در جنگلهای زاگرس 4 جامعه جنگلی قابل تفکیک است: 3200 متر جامعه ارس، 1300 متر جامعه بلوط ایرانی، جامعه بادام بنه، جامعه بادام(بخورک).....جنگلهای زاگرس بخاطر قطع بی رویه و چرای دام شاخه زاد شده است. و فقط قسمتهایی از کردستان و یاسوج بلوط دانه زاد دارد. جنگل تنک با تاج پوشش زیر0/5 و حجم سرپای 30 تا 50 مترمکعب ومیزان رویش حداکثر یک مترمکعب در هکتار در سال است. درختها بخاطر قطع سرشاخه های شکل طبیعی خود را از دست داده اند و کوتاه و قطور با فاصله زیاد از هم می باشند. بخاطر صدمه قدرت بذردهی ندارند اگرهم بذردهی داشته باشند بذرها فاقد قوه نامیه هستند. اگر هم بذر سالم باشد یا حیوانات مثل گراز و موش یا حشرات آنها را از بین می برند یا میخورند بقیه بذرهای سالم را هم روستاییها جمع میکنندواگر بذری باقی بماند و سبز شود موقع چرا خورده می شود، بنابراین تجدید حیات طبیعی عملا غیرممکن است.