هنر عکاسی که در بیشتر زبان‌های دنیا با عنوان Photography شناخته می‌شود، در زبان یونانی از دو جز تشکیل می‌شود: Photo به معنی نور و graphy به معنای ثبت یا نگارش است که واژه آن، معادل با ثبت کردن با نور می‌شود.

این هنر در نتیجه عقیده گذشتگان مبنی بر درخشش نور از چشم به اشیاء و بازتاب آن که باعث دیده شدن شیء می‌شود و ارسطو و اقلیدس تصمیم به رد این عقیده با استفاده از تئوری سوراخ سوزنی گرفتند، شکل گرفت. آنها در پشت دوربین‌های سوراخ سوزنی صفحه‌ای مات قرار می‌دادند تا تصویر بازتاب شده روی آن با چشم دیده شود. محققان و پژوهشگران دیگر نیز به شیوه‌های مختلف سعی در تکمیل این تئوری داشتند تا سرانجام اولین تصویر توسط ژوزف نیسه فور نیپس با دوربین سوزنی ثبت شد.

اولین عکس‌ها پس از 8 ساعت در آفتاب ماندن که ظاهر می‌شد، پس از مدت کوتاهی نقوش آن از بین می‌رفت. شروع تاریخ عکاسی را می‌توان با اختراع داگرئوتیپ در سال 1837 در نتیجه تحقیقات شیمیایی و فیزیکی دانست. با این وجود نمی‌توان برای اختراع عکس تاریخ دقیق توسط فرد مشخصی، تعیین کرد بلکه می‌توان گفت توسط افراد مختلف طی تکمیل آزمایش‌های پیشین پیشرفت کرد و به شکل امروزی درآمد.

در زیر رویدادهای مهم تاریخ عکاسی به صورت خلاصه آمده است:

• 1822- اولین تصویر از ژوزف نیسه فور نیپس (فرانسوی) با دوربین سوزنی
• 1835- انتشار گزارشی از روند عکاسی هنری فاکس تالبوت (شیمی‌دان انگلیسی) که آن را طراحی نوری نامید که مخفی نگه‌داشته شد
• 1837- اختراع داگرئوتایپ توسط داگر
• 1839- اولین استفاده از واژه photography برای عکاسی توسط سر جان ویلیام هرشل (دانشمند انگلیسی) و تولید عکس‌ها روی کاغذ حساس
• 1841- اختراع پلاک‌های شیشه برای عکاسی
• 1855- پیشنهاد تئوری عکس رنگی (سه رنگ) توسط جیمز کلرک ماکسول
• 1871- ابداع فیلم عکاسی ژلاتینی و کم توسط ریچارد مادوکس عکاس و فیزیکدان انگلیسی
• 1874- بالا بردن حساسیت صفحات ژلاتینی و برمور نقره به وسیله گرم کردن برمور نقره در مجاورت آمونیاک توسط چارلز بنت
• 1884- اختراع فیلم رول (جنس پلاستیکی آغشته به امولسیون ژلاتین) توسط جورج ایستمن
• 1948- اختراع پولاروید توسط ادوین لند که پس از عکسبرداری عکس را سریعا چاپ می‌کرد

عکاسی دارای سه جنبه علمی، صنعتی و هنری است که ابتدا با جنبه علمی ظهور کرد و به صورت یک صنعت گسترش یافت و بعد در کنار آن جنبه هنری نیز مطرح شد به گونه‌ای که امروزه بعد هنری بیش از سایر ابعاد، اهمیت یافته و به آن از دید نوعی هنر نگاه می‌کنند. 

عکاسی در ایران

عکاسی از سال 1839 یعنی از اواخر حکومت محمدشاه و اوایل حکومت ناصرالدین‌شاه وارد ایران شد. اولین دستگاه‌های داگرئوتیپ توسط محمدشاه از روسیه و انگلیس وارد ایران شد و در سال 1842 با ابزار وارد شده اولین عکس در ایران ثبت شد.

اما اوج گسترش آن در دوران ناصرالدین‌شاه به علت علاقه او به عکاسی بود. ناصرالدین‌شاه به علت همین علایق خود به هنر، تعدادی از محصلان مستعد دارالفنون را جهت کسب اطلاعات هنری و مهارت‌های فنی به اروپا اعزام کرد.

اولین عکاس حرفه‌ای ایرانی را می‌توان آقا رضا عکاس‌باشی در دربار ناصرالدین‌شاه دانست.

اختراع عکاسی که در طول دوران‌ها تحولات زیادی در زندگی بشر ایجاد کرده و پیشرفت بسیاری نیز داشته است، امروزه به عنوان یک هنر و با استفاده از ابزارهای پیشرفته مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تحولات به قدری زیاد بوده که امروزه برای عکاسی کردن حرفه‌ای نیاز به گذراندن دوره‌های عکاسی جهت آشنایی با این ابزارآلات پیشرفته احساس می‌شود.