برج‌های عظیم ترانگو در منطقه قراقروم پاکستان از منحصر به فرد و مشکل‌ترین اهداف دیواره‌نوردی دنیاست. دستیابی به قلل این ستون‌های سنگی عظیم، مستلزم صعود دست کم 1000 متر مسیر عمودی در ارتفاع بالای 5000 متر است. همین ویژگی برجسته است که صعود به این قلل را (با وجود ارتفاعی حدود 6000 متر)، همتراز یا حتی دشوارتر از بسیاری قلل بالای 8000 متر می‌کند. چنین صعودهایی مستلزم توانایی جسمی، فنی و روحی بالایی است که معدود کوهنوردانی تاکنون به آن دست یافته‌اند.

وویتک کورتیکا کوهنورد افسانه‌ای لهستانی که صعودهای دشوار و حماسی بر روی قلل معروف 8000 متری دنیا انجام داده و با بزرگانی چون جرزی کوکوچکا هم‌طناب بوده، پس از صعود برج بی‌نام ترانگو می‌گوید: «صعود به برج بی‌نام ترانگو حداقل برای خود من به مراتب دشوارتر از صعود به یک قله 8000 متری بود. ما دو نفر، 120 کیلوگرم غذا و تجهیزات را به کمپ‌های بالاتر حمل کردیم و هر کدام حدود 3000 متر بر روی طناب ثابت یومار زدیم. همواره نگران آسیب دیدن طناب‌هایمان در اثر درگیری با لبه‌های تیز سنگ‌های گرانیت مسیر بودیم. گاهی اوقات تنها با نوک انگشتانمان از یک سقوط ناگهانی نجات می‌یافتیم.»

ساعت 14:30 شنبه 24 تیرماه 1391 یکی از روزهای به یادماندنی و فراموش ناشدنی در کوهنوردی ایران بود. تیم ملی دیواره‌نوردی ایرانی پس از تلاشی سخت و پشتیبانی 10 همنورد خود، بر بلندای برج بی‌نام ترانگو ایستاد و رویای چند ده ساله دیواره‌نوردان ایرانی به حقیقت پیوست. 

یک تیم 13 نفره به همراه یاد و خاطره کلیه سنگنوردان و بزرگان کوهنوردی ایران بر روی برج بی‌نام ترانگو پا گذاشتند. برجی که صعود آن برای هر سنگنورد، افتخار بزرگی است.

حسین بلنداختر، مدیر وقت باشگاه ورزش‌های کوهستانی ارسبارن، از اعضای این تیم افتخار آفرین بودند.